peri kızı olmak isterdim. gerçek bi peri kızı.

güzel insanları çok kıskanıyorum. hani böyle makyaja ihtiyaç duymayan yüzler oluyoya, bebek gibi. ya da gülüşü çok güzel olan insanlar. perikızı gibi kızlar. çok kibar çok nazik. her bir hareketi çok naif.

bunları sevgilime anlatmayı planlarken bir gün, nasıl dalmışsam uzaklara, eliyle saçlarıma dokundu, televizyon izlediğini düşünüyordum, beni izliyormuş,

"hayatımda tanıdığım en naif insansın" dedi.

mutlu oldum gülümsedim ama inanamadım da pek açıkçası.

yüzümü okşadı, "cildin bebek gibi, yüzün pürüzsüz" (haklıydı, tek bir sivilce çıkmadı şu yaşıma kadar, ergenlik döküntüleri dökmedim, regl öncesi çıkan ufak tefekleri saymıyorum)

sonra tekrar saçlarıma dokundu "saçların upuzun, dalgalı, yumuşacık"..

ellerimi öptü sonra "ellerini de çok seviyorum. en çok onları seviyorum."

işte burada mızıldandım.

küçücük benim ellerim!

"olsun küçük olsun, ne güzel işte. keşke gün içindeki hareketlerini videoya çekebilsem de izlesen, ne kadar güzeller sen bişeyler anlatırken"

O bunları anlatırken kendimi çok tuhaf hissettim. Aklımdan geçenleri okumuşçasına kendimi ne kadar çirkin hissettiğimi görmüşçesine güven tazeliyordu. Oysa ağzımdan tek kelime çıkmamıştı bile henüz.

Bu gün saçlarımı boyadı annem. Kızıla! Kınalı gibi oldum. Hiç içime sinmedi. Oysa kızılı herkes çok yakıştırırdı bana. Belki biraz aktığında daha güzel olurlar. Salı günü sevgilimin yanında olucam. Umarım o beğenir.